نوشته‌ها

فعال سازی روتینگ در سوئیچ لایه سه سیسکو

فعال سازی روتینگ در سوئیچ لایه سه سیسکو

فعال سازی روتیگ در سوئیچ لایه سه سیسکو: مبحث روتینگ در سوئیج بسیار جالب است. می‌توان گفت که روتینگ فاصله بین سوئیچ و روتر را کم می‌کند. محصولات جدید سیسکو نه روتر هستند و نه در دسته سوئیچ جای می‌گیرند. به طور مثال سری 6500 امکانات لایه 1 تا 7 را در شرایطی بسیار عالی ارایه می‌کند. این موضوع باعث می‌شود تصویر ذهنی کاربران نسبت به این محصولات تغییر کند.

روتینگ قابلیتی است که به طور معمول آن را در اختیار روترهای سیسکو می‌دانستیم. با عرضه سوئیچ سری Catalyst سیسکو 3550 و امکانات فوق العاده لایه 3 آن، دیدگاه‌ها تغییر کردند. از دید یک کارشناس شبکه، سوئیچ لایه 3 سیسکو ابزاری همه کاره است. این نوع سوئیچ پاسخگوی طیف وسیعی از نیازهای شبکه خواهد بود. همچنین محدودیت تعداد پورت روتر را ندارد و از فناوری ASIC برای پردازش استفاده می‌کند. در نتیجه موجب Load کمتر و سرعت بیشتر است.

این نکته را نباید فراموش کرد که سوئیچ‌ها به طور کلی همان وظایف سوئیچ را دنبال می‌کنند. آن‌ها برای سوئیچینگ بهینه‌سازی شده‌اند. برای مثال RAM یک سوئیچ قابل ارتقا نیست و از ماژول‌های WIC و NM و ارتباطات WAN و فناوری‌های مربوط به آن پشتیبانی نمی‌کند. در واقع سوئیچ‌ها با VLAN فعالیت می‌کنند. به کمک قابلیت‌های روتینگ لایه 3، سوئیچ سیسکو می‌تواند ترافیک VLAN را مسیریابی کند.

سوئیچ سیسکو 3750

روتینگ قابلیت بسیار مهمی است که کمپانی سیسکو از سری 3550 به سوئیچ‌های میان‌رده خود اضافه کرد. پس از آن، سوئیچ سیسکو 3560 با بهبودهای فراوان و سپس سوئیچ سیسکو 3750 با امکانات بسیار و قدرت بالا، راه حل اصلی مشکلات شبکه شد. بنابراین در اکثر شبکه‌ها وجود سوئیچ سیسکو 3750 جزئی جدانشدنی به شمار می‌رود.

تفاوت‌ها و محدودیت‌های بسیاری بین روتر و یک سوئیچ لایه 3 وجود دارد. حتی در شبکه‌های کوچک هم همیشه نیاز به یک روتر احساس می‌شود. به طور مثال امکانات NAT در سوئیچ لایه 3 وجود ندارد؛ اما Dynamic Routing و پشتیبانی از پروتکل‌های EIGRP – OSPF – BGP و همچنین استاتیک روتینگ Policy Based Routing و QOS در سوئیچ‌های لایه 3 وجود دارد.

فعال کردن روتینگ در سوئیچ لایه 3

برای فعال کردن روتینگ در سوئیچ لایه 3 مانند سوئیچ سیسکو 3750 و تبدیل آن به یک روتر، کار زیادی نیاز نیست. ابتدا با دستور IP Routing امکانات روتینگ را فعال کنید. پس از آن می‌توانید به هر پورت IP اختصاص داده یا پورت‌ها را در لایه 2 قرار دهید. سپس به هر VLAN یک IP اختصاص دهید. همچنین امکان فعالسازی DHCP نیز وجود خواهد داشت. پس از فعال کردن روتینگ سوئیچ سیسکو لایه 3 اختلالی در عملکرد لایه 2 آن ایجاد نخواهد شد. حتی تنظیمات لایه 2 نظیر VLAN ها و پورت‌های Trunk و همچنین stp و vtp نیز فعال خواهند بود.

[su_box title=”حتما بخوانید:” style=”soft” box_color=”#1753ff” radius=”0″]لایه بندی شبکه فصل اول
لایه بندی شبکه فصل دوم
آشنایی با پروتکل RIP[/su_box]

دستورات فعال سازی روتینگ در سوئیچ لایه سه سیسکو

R1(config)#ip routing

اختصاص IP به یک پورت خاص

R1(config)#int gi 1/0/20

R1(config-if)#no switchport

R1(config-if)#ip add 217.218.1.1 255.255.255.0

کانفیگ پورت به صورت لایه 2 و اختصاص IP به VLAN مربوطه

R1(config-if)#switchport

R1(config-if)#switchport mode access

R1(config-if)#sw acce vlan 303

R1(config-if)#ip add 217.218.1.1 255.255.255.0

R1(config)#int vlan 303

فعال کردن EIGRP

R1(config)#router eigrp 1

R1(config-router)#network 217.218.1.0 0.0.0.255

R1(config-router)#redistribute connected

R1(config-router)#no auto-summary

نوشتن یک Static Route

R1(config)#ip route 8.8.8.8 255.255.255.255 172.16.64.1

نوشتن یک ACL

R1(config)#ip acce e 110

R1(config-ext-nacl)#per ip 217.218.1.0 0.0.0.255 any

R1(config-ext-nacl)#per icmp an any

R1(config-ext-nacl)#deny ip any any

R1(config-ext-nacl)#per tcp an an eq 80

R1(config-if)#ip access-group 110 in

R1(config)#int vlan 301

این دستورات تنها مثال‌هایی از دنیای امکانات و قابلیت‌های سوئیچ‌های لایه 3 سیسکو بود. با تمام کارآمدی سوئیچ سیسکو لایه 3 نباید وظیفه اصلی این تجهیزات یعنی سوئیچینگ را فراموش کرد. این سوئیچ‌ها با بهبودهای نرم‌افزاری، وظایف روتینگ را انجام می‌دهند. نمی‌توان از آن‌ها انتظار یک روتر تمام عیار را داشت. در مواردی که نیاز به روتینگ در کنار تعدد پورت باشد؛ به جای استفاده از یک سوئیچ در کنار روتر می‌توان از امکانات ویژه یک سوئیچ لایه سه بهره‌مند شد.

در ویدیوی زیر نحوه فعال‌سازی روتینگ را در سوئیچ سیسکو 3550 یا همان InterVLAN خواهیم دید.

تماشا در آپارات

لایه های شبکه

لایه بندی شبکه فصل دوم ( لایه های شبکه )

در این بخش از لایه های شبکه به سراغ مدل TCP / IP می رویم .

لایه های شبکه مدل TCP / IP

IP ، پروتکلی استاندارد برای ارتباط کامپیوترهای موجود در یک شبکه مبتنی بر ویندوز 2000 است . از پروتکل فوق ، به منظور ارتباط در شبکه های بزرگ استفاده می گردد . برقراری ارتباط از طریق پروتکل های متعددی که در چهار لایه مجزا سازماندهی شده اند، میسر می گردد . هر یک از پروتکلهای موجود در پشته ی TCP/IP ، دارای وظیفه ای خاص در این زمینه (برقراری ارتباط) می باشند .

در زمان ایجاد یک ارتباط ، ممکن است در یک لحظه تعداد زیادی از برنامه ها ، با یکدیگر ارتباط برقرار نمایند . TCP/IP ، دارای قابلیت تفکیک و تمایز یک برنامه موجود بر روی یک کامپیوتر با سایر برنامه ها بوده و پس از دریافت داده ها از یک برنامه ، آن ها را برای برنامه ی متناظر موجود بر روی کامپیوتر دیگر ارسال می نماید . نحوه ی ارسال داده توسط پروتکل TCP/IP از محلی به محل دیگر با فرآیند ارسال یک نامه از شهری به شهر دیگر ، قابل مقایسه است .

برقراری ارتباط مبتنی بر TCP/IP با فعال شدن یک برنامه بر روی کامپیوتر مبدأ آغاز می گردد . برنامه ی فوق ، داده های موردنظر جهت ارسال را به گونه ای آماده و فرمت می نماید که برای کامپیوتر مقصد ، قابل خواندن و استفاده باشند . (مشابهی نوشتن نامه با زبانی که دریافت کننده، قادر به مطالعهی آن باشد) .

در ادامه، آدرس کامپیوتر مقصد به داده های مربوطه اضافه می گردد (مشابه آدرس گیرنده که بر روی یک نامه مشخص می گردد ). پس از انجام عملیات فوق ، داده به همراه اطلاعات اضافی (درخواستی برای تأیید دریافت در مقصد) در طول شبکه به حرکت درآمده تا به مقصد مورد نظر برسد . عملیات فوق،  ارتباطی به محیط انتقال شبکه به منظور انتقال اطلاعات نداشته و تحقق عملیات فوق با رویکردی مستقل نسبت به محیط انتقال ، انجام خواهد شد .

لایه های پروتکل TCP/IP

TCP/IP ، فرآیندهای لازم به منظور برقراری ارتباط را سازماندهی می کند و در این راستا از پروتکل های متعددی در پشته ی TCP/IP استفاده می گردد . به منظور افزایش کارایی در تحقق فرآیندهای مورد نظر ، پروتکل ها در لایه های متفاوتی ، سازماندهی شده اند . اطلاعات مربوط به آدرس دهی در انتها ، قرارگرفته و بدین ترتیب کامپیوترهای موجود در شبکه قادر به بررسی آن با سرعت مطلوب خواهند بود .

در این راستا، صرفاً کامپیوتری که به عنوان کامپیوتر مقصد معرفی شده است ، امکان باز نمودن بسته ی اطلاعاتی و انجام پردازش های لازم بر روی آن را دارا خواهد بود . TCP/IP از یک مدل ارتباطی چهار لایه به منظور ارسال اطلاعات از محلی به محل دیگر استفاده می نماید. Application ,Transport ,Internet و Network Interface ، لایه های موجود در پروتکل TCP/IP می باشند . هر یک از پروتکل های وابسته به پشته ی TCP/IP با توجه به رسالت خود ، در یکی از لایه های فوق ، قرار می گیرند .

لایه ی Application

لایه Application از لایه های شبکه ، بالاترین لایه در پشته ی TCP/IP است . تمامی برنامه ها و ابزارهای کاربردی در این لایه ، با استفاده از لایه ی فوق ، قادر به دستیابی به شبکه خواهند بود . پروتکل های موجود در این لایه ، به منظور فرمت دهی و مبادله ی اطلاعات کاربران استفاده می گردند . HTTP و FTP دو نمونه از پروتکل های موجود در این لایه می باشند .

  1. پروتکل HTTP (Hypertext Transfer Protocol) : از این پروتکل ، به منظور ارسال فایل های صفحات وب ، استفاده می گردد .
  2. پروتکل FTP (File Transfer Protocol) : از این پروتکل ، برای ارسال و دریافت فایل استفاده میگردد .

لایه Transport

لایه حمل از لایه های شبکه ، قابلیت ایجاد نظم و ترتیب و تضمین ارتباط بین کامپیوترها و ارسال داده به لایه Application و یا لایه اینترنت را بر عهده دارد . لایه فوق ، همچنین مشخصه  منحصر به فردی از برنامه ای که داده را عرضه نموده است ، مشخص می نماید . این لایه ، دارای دو پروتکل اساسی است که نحوه ی توزیع داده را کنترل می نمایند .

  1. TCP (Transmission Control Protocol) : مسئول تضمین صحت توزیع اطلاعات است .
  2. UDP (User Datagram Protocol) : امکان عرضهی سریع اطلاعات بدون پذیرفتن مسئولیتی در رابطه با تضمین صحت توزیع اطلاعات را بر عهده دارد .

لایه ی Internet

لایه ی اینترنت از لایه های شبکه ، مسئول آدرس دهی ، بسته بندی و روتینگ داده ها است . این لایه ، شامل چهار پروتکل اساسی است :

  1. IP (Internet Protocol) : مسئول آدرسی داده ها به منظور ارسال به مقصد مورد نظر است .
  2. ARP (Address Resoulation Protocol) : مسئول مشخص نمودن آدرس MAC (Media Access Control) آداپتور شبکه بر روی کامپیوتر مقصد است .
  3. ICMP (Internet Control Message Protocol) : مسئول ارائه توابع عیب یابی و گزارش خطا در صورت عدم توزیع صحیح اطلاعات است .
  4. IGMP (Internet Group Managemant Protocol) : مسئولیت مدیریت Multicasting در TCP/IP را بر عهده دارد .

لایه ی Network

لایه ی شبکه از لایه های شبکه ، مسئول استقرار داده بر روی محیط انتقال شبکه و دریافت داده از محیط انتقال شبکه است . این لایه ، شامل دستگاه های فیزیکی نظیر کابل شبکه و آداپتورهای شبکه است . کارت شبکه (آداپتور) دارای یک عدد دوازده رقمی مبنای شانزده بوده که آدرس MAC نامیده می شود . لایه ی اینترفیس شبکه ، شامل پروتکل های مبتنی بر نرم افزار مشابه ی لایه های قبل نیست . پروتکل های ، ATM و Asynchronous Transfer Mode) Ethernet شبک ، نمونه هایی از پروتکلهای موجود در این لایه می باشند . پروتکلهای فوق، ،(Asynchronous Transfer Mode) نحوه ارسال داده در شبکه را مشخص می نمایند .

برای خرید سوئیچ سیسکو ، روی عبارت مورد نظر کلیک کنید .

منبع : www.plixer.com

لینک مفید : لایه بندی شبکه فصل اول

لایه بندی شبکه

لایه بندی شبکه فصل اول

لایه بندی شبکه

 به طور کلی از دو مدل لایه بندی شبکه استفاده می‌شود:

  1. مدل OSI
  2. مدل TCP/IP

لایه بندی OSI

این مدل برگرفته از عبارت Open System Interconnection است و برای ارتباط بین دو کامپیوتر مبدأ و مقصد به کار می‌رود . این مدل در سال 1980 توسط سازمان ISO طراحی و پیاده سازی شده و طبق سالیان متوالی تغییراتی روی آن صورت گرفته است. هرچند که همان ساختار اصلی خود را حفظ کرده است.

مدل لایه‌بندی OSI بر اساس یکی سری قراردادها با لایه‌ی مقابل خود در کامپیوتر دیگر ارتباط برقرار می‌کند و این کار باعث افزایش سرعت و امنیت در شبکه خواهد شد.

تمام کمپانی‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری طبق این قرارداد محصولات خود را پیاده‌سازی می‌کنند . اگر توجه کرده باشید، بعضی از شرکت‌ها دارای گواهینامه ISO 9001, 9002 و غیره هستند. یعنی می‌بایست طبق استاندارد این سازمان کار کنند. مدل OSI به صورت قراردادی از هفت لایه‌ی زیر تشکیل شده است که هر لایه را بررسی خواهیم کرد.

لایه های شبکه - لایه بندی شبکه

اگر به تصویر بالا توجه کنید، لایه‌های بالاتر به صورت نرم‌افزاری فعالیت می‌کنند و هرچه به طرف لایه‌های پایین‌تر برویم با سخت‌افزار کار داریم.

 7. لایه Application (کاربرد)

این لایه از لایه بندی شبکه با برنامه‌های کاربردی روی سیستم عامل که در شبکه کار می‌کنند ارتباط دارد. مانند نرم‌افزارهای مرورگر وب و انواع سرویس‌های مربوط به شبکه مانند Telnet, pop3, mail, ftp, tftp یا غیره. این لایه اطلاعات دریافتی را به صورتی که لایه پایینی بتواند آن را درک کند، قطعه قطعه می‌کند. نظارت بر Error Recovery و Flow control در هنگام ارسال و دریافت اطلاعات بر عهده‌ی این لایه است .

6. لایه Presentation (نمایش)

این لایه اطلاعات دریافتی را از لایه بالایی خود دریافت کرده و آنها را فشرده سازی (Compression) و رمزنگاری (Encryption) می‌کند. سپس آن را به لایه پایینی می‌فرستد. البته این لایه هم می‌تواند اطلاعات فشرده سازی شده را از حالت فشرده خارج کند (DeCompression) و هم می‌تواند قفل گشایی (Decryption) انجام دهد.

5. لایه Session (جلسه)

به صورت ساده در این لایه از لایه بندی شبکه، کامپیوترهای ارسال و دریافت کننده اطلاعات دور یک میز می‌نشینند و جلسه‌ای باهم برقرار می‌کنند. در این جلسه بر نوع فایل ارسالی بحث و گفتگو می‌شود که این فایل از چه نوعی است. وقتی به نتیجه رسیدند باهم ارتباط برقرار می‌کنند. به این موضوع هم توجه داشته باشید که آغاز و اتمام یک ارتباط از طریق این لایه انجام می‌پذیرد.

4. لایه Transport (انتقال)

برای توضیح این لایه باید 2 نوع ارتباط را تشریح کنیم:

  • Connection Less
  • Connection Oriented

در ارتباط connection Less کامپیوتر مبدأ برای کامپیوتر مقصد اطلاعات ارسال می‌کند. اما کامپیوتر مقصد هیچ‌گونه پیامی (Acknowledge) مبنی بر دریافت اطلاعات به کامپیوتر مبدأ نمی‌دهد. این مدل را می‌توانید در نرم‌افزارهای چت که به صورت صوتی با مخاطب خود صحبت می‌کنید، مشاهده کنید. با این کار سرعت انتقال اطلاعات به علت عدم دریافت Acknowledge افزایش می‌یابد.

در ارتباط Connection oriented که ارتباط بسیار مهمی است، کامپیوتر مبدأ اطلاعات خود را به کامپیوتر مقصد ارسال می‌کند. سپس منتظر می‌ماند تا کامپیوتر مقصد پیام Acknowledge را به مبدأ ارسال کند تا متوجه صحت دریافت اطلاعات در سمت مقصد شود.

اگر این کار انجام نشود در طی زمانی مشخص، دوباره اطلاعات را برای مقصد ارسال می‌کند. این کار تا زمانی انجام می‌شود که کامپیوتر مقصد Acknowledge را ارسال کند. این روش برای ارتباطات بسیار مهم و کاربردی است. Acknowledge یک تأییدی بر دریافت اطلاعات به صورت صحیح است.

پروتکل‌هایی که در لایه Transport کار می‌کنند:
  • ADSP, AppleTalk Data Stream Protocol
  • ASP, AppleTalk Session Protocol
  • H.245, Call Control Protocol for Multimedia Communication
  • ISO-SP, OSI session-layer protocol (X.225, ISO 8327)
  • iSNS, Internet Storage Name Service
  • L2F, Layer 2 Forwarding Protocol
  • L2TP, Layer 2 Tunneling Protocol
  • NetBIOS, Network Basic Input Output System
  • PAP, Password Authentication Protocol
  • PPTP, Point-to-Point Tunneling Protocol
  • RPC, Remote Procedure Call Protocol
  • RTCP, Real-time Transport Control Protocol
  • SMPP, Short Message Peer-to-Peer
  • SCP, Session Control Protocol
  • SOCKS, the SOCKS internet protocol, see Internet socket
  • ZIP, Zone Information Protocol
  • SDP, Sockets Direct Protocol

3. لایه Network (شبکه)

این لایه با IP سروکار دارد و آی پی مقصد و مبدأ را به بسته‌ی ارسالی ما اضافه می‌کند و سپس به لایه‌ی پایین‌تر می‌فرستد.

پروتکل‌هایی که در لایه Network کار می‌کنند:
  • IPv4/IPv6, Internet Protocol
  • DVMRP, Distance Vector Multicast Routing Protocol
  • ICMP, Internet Control Message Protocol
  • IGMP, Internet Group Management Protocol
  • PIM-SM, Protocol Independent Multicast Sparse Mode
  • PIM-DM, Protocol Independent Multicast Dense Mode
  • IPsec, Internet Protocol Security
  • IPX, Internetwork Packet Exchange
  • RIP, Routing Information Protocol
  • DDP, Datagram Delivery Protocol
  • RSMLT Routed-SMLT
  • ARP, Address Resolution Protocol

2. لایه Data Link (داده)

در این لایه از لایه بندی شبکه آدرس Mac کارت‌های شبکه که یک شماره اختصاصی است به بسته‌ها اضافه می‌شود. اگر به تصویر لایه‌ها توجه کنید متوجه این موضوع خواهید شد.

پروتکل‌هایی که در لایه Data Link کار می‌کنند:
  • Address Resolution Protocol (ARP)
  • ARCnet
  • ATM
  • Cisco Discovery Protocol (CDP)
  • Controller Area Network (CAN)
  • Econet
  • Ethernet
  • Ethernet Automatic Protection Switching (EAPS)
  • Fiber Distributed Data Interface (FDDI)
  • Frame Relay
  • High-Level Data Link Control (HDLC)
  • IEEE 802.2 (provides LLC functions to IEEE 802 MAC layers)
  • IEEE 802.11 wireless LAN
  • LattisNet
  • Link Access Procedures, D channel (LAPD)
  • LocalTalk
  • Multiprotocol Label Switching (MPLS)
  • Nortel Discovery Protocol (NDP)
  • OpenFlow (SDN)
  • Split multi-link trunking (SMLT)
  • Point-to-Point Protocol (PPP)
  • Serial Line Internet Protocol (SLIP) (obsolete)
  • Spanning Tree Protocol
  • StarLan
  • Token ring
  • Unidirectional Link Detection (UDLD)

1- لایه. Physical  (لایه فیزیکی)

این لایه آخرین لایه در مدل OSI است. Physical با سیگنال‌ها و کابل‌ها در ارتباط است و سیگنال را از طریق کابل به کامپیوتر مورد نظر ارسال می‌کند.

پروتکل‌هایی که در لایه Physical کار می‌کنند:
  • Telephone network modems- V.92
  • IRDA physical layer
  • USB physical layer
  • EIA RS-232, EIA-422, EIA-423, RS-449, RS-485
  • Ethernet physical layer Including 10BASE-T, 10BASE2, 10BASE5, 100BASE-TX, 100BASE-FX, 100BASE-T, 1000BASE-T, 1000BASE-SX and other varieties
  • Varieties of 802.11 Wi-Fi physical layers
  • DSL
  • ISDN
  • T1 and other T-carrier links, and E1 and other E-carrier links
  • SONET/SDH
  • Optical Transport Network (OTN)
  • GSM Um air interface physical layer
  • Bluetooth physical layer
  • ITU Recommendations: see ITU-T
  • IEEE 1394 interface
  • TransferJet physical layer
  • Etherloop
  • ARINC 818 Avionics Digital Video Bus
  • G.hn/G.9960 physical layer
  • CAN bus (controller area network) physical layer
  • Mobile Industry Processor Interface physical layer

برای مشاهده مدل‌های مختلف سوئیچ سیسکو روی عبارت مورد نظر کلیک کنید.

لینک‌های مفید:

لایه بندی شبکه فصل دوم