نوشته‌ها

پروتکل های مسیریابی - Dynamic Routing سیسکو

پروتکل های مسیریابی Dynamic Routing سیسکو

پروتکل های مسیریابی Dynamic Routing سیسکو

پروتکل های مسیریابی Dynamic Routing سیسکو: پروتکل های مسیریابی به سه دسته Distance Vector و Link State و Hybrid تقسیم می‌شوند. ابتدا در قسمت اول مقاله درباره‌ی پروتکل های مسیریابی Distance Vector صحبت خواهیم کرد. سپس به توضیح و بسط دو پروتکل دیگر می‌پردازیم.

پروتکل های مسیریابی Distance Vector

این نوع روتینگ، جزو ساده‌ترین پروتکل های مسیریابی به شمار می‌رود. همان‌طور که از نام آن مشخص است؛ از دو فاکتور Distance یا مسافت و Vector یا جهت، برای پیدا کردن مقصد استفاده می‌کند.

روترهایی که از پروتکل های مسیریابی Distance Vector استفاده می‌کنند، به روترهای همسایه یا Neighbor خود اطلاع رسانی می‌کنند. این داده‌ها شامل اطلاعاتی از قبیل توپولوژی شبکه و تغییراتی که در بازه‌های زمانی متفاوت انجام می‌شود؛ هستند. نحوه‌ی ارتباط با استفاده از Broadcast انجام می‌شود و از آدرس IP به شکل 255.255.255.255 استفاده می‌کند.

پروتکل های مسیریابی Distance Vector از الگوریتم Bellman-Ford برای پیدا کردن بهترین مسیر جهت رسیدن به مقصد استفاده می‌کند. روترهای مورد استفاده در توپولوژی Distance Vector، برای دست‌یابی به اطلاعات موجود در Routing Table های روترهای همسایه، درخواست Broadcast می‌کنند. در نهایت از این اطلاعات برای به روز رسانی Interface خود استفاده می‌کنند. همچنین برای به اشتراک گذاری اطلاعات Routing Protocol خود، از ساختار Broadcasting بهره می‌برند.

نحوه‌ی فعالیت

الگوریتم‌های Distance Vector تغییراتی را که در Routing Table انجام می‌شود، بلافاصله برای روترهای همسایه خود ارسال می کنند. این اطلاعات بر روی تمام Interface ها منتشر می‌شود. با هر تبادلی که انجام می‌شود، روتر Distance Value مربوط به مسیر دریافت شده را افزایش می‌دهد. سپس Distance Value خودش را هم بر روی Route های جدید قرار می‌دهد. روتری که این تغییرات را دریافت می‌کند به همین ترتیب Route های خودش را بر روی این Table قرار می‌دهد. به همین شکل برای روترهای باقی‌مانده نیز ارسال می‌کند و این فرآیند تا آخرین روتر ادامه می‌یابد.

در Distance Vector به این موضوع توجه نمی‌شود که چه کسی به Update هایی که ارسال می‌شود؛ گوش می‌کند. نکته جالب این است که پروتکل های مسیریابی Distance Vector در صورتی که هیچ تغییری در Routing Protocol خود نداشته باشند نیز به صورت متناوب Routing Table خود را Broadcast می‌کنند. یعنی اگر توپولوژی شبکه تغییر نکرده باشد هم Broadcasting انجام می‌شود.

پیاده‌سازی و رفع عیب این نوع پروتکل بسیار ساده است. روتر برای انجام فرآیندهای پردازشی نیاز به منابع بسیار کمتری دارد. منطق کاری Distance Vector ساده است. این پروتکل Routing Update را دریافت می‌کند، مقدار Metric را افزایش می‌دهد، نتایج را با مقادیر موجود در Routing Table خود مقایسه می‌کند و در صورت نیاز Routing Table را Update می‌کند. پروتکل‌هایی مثل Routing Information Protocol یا RIP نسخه یک و Interior Gateway Routing Protocol یا IGRP از مهم‌ترین و معروف‌ترین پروتکل های مسیریابی Dynamic Routing در روترهای امروزی هستند.

[su_box title=”حتما بخوانید:” style=”soft” box_color=”#1753ff” radius=”0″]آموزش مفاهیم مسیریابی
پیاده سازی پروتکل مسیریابی RIP
مفهوم Dynamic Routing در روتر سیسکو
آموزش پیکربندی پروتکل های مسیریابی پیشرفته[/su_box]

پروتکل های مسیریابی Link State

در این بخش، پروتکل های مسیریابی Link state را معرفی می‌کنیم و تفاوت‌های آن را با پروتکل های Distance Vector شرح خواهیم داد. پروتکل های Link State بر خلاف پروتکل های Distance Vector، شبکه‌ها را در قالب Hop Count و تعداد روترهای موجود در آن نمی‌بینند. در عوض یک دیدگاه جامع و کامل در خصوص توپولوژی های مورد استفاده در شبکه ایجاد می‌کنند که همه جزئیات شبکه‌های موجود در توپولوژی را در خود دارد. تمامی روترها با Cost های آن‌ها در این دید جامع و کامل وجود خواهند داشت.

در پروتکل های Link State هر یک از روترهایی که از یکی از این پروتکل‌ها استفاده کند؛ اطلاعات کاملی در خصوص خود روتر، لینک‌های مستقیم متصل شده به آن و وضعیت آن لینک‌ها را در اختیار شبکه قرار می‌دهد. این اطلاعات توسط پیام های Multicast به همه روترهای موجود در شبکه ارسال می‌شود. این عمل بر خلاف پروتکل های مسیریابی Distance Vector است که آن را به وسیله استفاده از فرآیند Broadcast انجام می‌دادند.

فرآیند مسیریابی Link State به گونه ای است که با ایجاد کوچک‌ترین تغییر در توپولوژی شبکه‌های موجود، این تغییرات بلافاصله به صورت Incremental برای سایر روترها هم ارسال می‌شود تا توپولوژی شبکه روی همه روترها همیشه به‌روز باشد.

هر کدام از روترهای موجود در پروتکل های مسیریابی Link state یک کپی از این توپولوژی را در خود دارند و آن را تغییر نمی‌دهند. پس از آن‌که آخرین تغییرات شبکه‌ها را دریافت کردند، هر روتر به صورت مستقل به محاسبه بهترین مسیر برای رسیدن به شبکه‌ی مقصد می‌پردازد.

ویژگی پروتکل های مسیریابی Link State

پروتکل های مسیریابی Link State بر اساس الگوریتمی به نام Shortest Path First یا SPF برای پیدا کردن بهترین مسیر جهت رسیدن به مقصد، پایه‌ریزی شده‌اند. در الگوریتم SPF زمانی که وضعیت یک لینک ارتباطی تغییر می‌کند، یک Routing Update که به عنوان Link-State Advertisement یا LSA شناخته می‌شود ایجاد می‌شود. این به‌روزرسانی بین تمامی روترهای موجود تبادل خواهد شد.

هنگامی که روتری LSA Routing Update را دریافت می‌کند؛ الگوریتم Link-State با استفاده از آن، کوتاه‌ترین مسیر را برای رسیدن به مقصد مورد نظر محاسبه می‌کند. هر روتر برای خود یک نقشه کامل از شبکه‌ها ایجاد می‌کند. نمونه‌ای از پروتکل مسیریابی Link-State پروتکلی به نام Open Shortest Path First یا OSPF است.

کلید واژه‌های مهم در پروتکل های Link State:

  • Link-State Advertisement یا LSA: یک Packet کوچک اطلاعاتی است که اطلاعات مربوط به Routing را بین روترها رد و بدل می‌کند
  • Topological Database: مجموعه اطلاعاتی که از LSAها دریافت می‌شود
  • الگوریتم SPF یا Dijkstra: الگوریتمی است که محاسبات database های موجود در SPF Tree را انجام می‌دهد
  • Routing Table: یک لیست از مسیرها و Interface های شناسایی شده است

مزایا و معایب

پروتکل های مسیریابی Link State در عین حال که به مدت زمان کمتری برای Converge شدن نسبت به پروتکل های مسیریابی Distance Vector برخوردارند؛ در مقابل ایجاد Routing Loop هم نسبت به Distance Vector مقاوم‌تر هستند. به ندرت Routing Loop در Link State ایجاد می‌شود. از طرفی الگوریتم‌های مورد استفاده در پروتکل های Link State به قدرت پردازشی CPU و حافظه RAM بیشتری نسبت به پروتکل های Distance Vector نیاز دارند. پروتکل های Link State از یک ساختار سلسله مراتبی و موروثی استفاده می‌کنند که این ساختار باعث کاهش فاصله‌ها و نیاز کمتر به انتقال LSA می‌شود.

پروتکل های مسیریابی Link State از مکانیسم Multicast برای به اشتراک گذاری اطلاعات استفاده می‌کنند. تنها روترهایی که از پروتکل های مسیریابی Link State استفاده می‌کنند این Routing Update ها را می‌توانند پردازش کنند.

Link State ها فقط زمانی اطلاعات روتر را ارسال می‌کنند که در شبکه تغییری ایجاد شده باشد. در نهایت فقط همان تغییر را برای سایر روترها ارسال می‌کنند. پیاده‌سازی پروتکل های مسیریابی Link State پیچیده‌تر و پر هزینه‌تر از پیاده‌سازی پروتکل‌های Distance Vector است. هزینه‌ی نگهداری آن‌ها نیز به مراتب بیشتر است.

پروتکل های مسیریابی Dynamic Routing سیسکو

منبع: گیک بوی

[su_box title=”حتما بخوانید:” style=”soft” box_color=”#1753ff” radius=”0″]آموزش مفاهیم مسیریابی
پیاده سازی پروتکل مسیریابی RIP
مفهوم Dynamic Routing در روتر سیسکو
آموزش پیکربندی پروتکل های مسیریابی پیشرفته[/su_box]

مفهوم Dynamic Routing در روتر سیسکو

مفهوم Dynamic Routing در روتر سیسکو

مفهوم Dynamic Routing در روتر سیسکو: Static routing این قابلیت را به مدیر شبکه می‌دهد که بتواند به صورت دستی یک سری Route های خاص را در Routing Table ایجاد کند. Dynamic Routing از پروتکل های مسیریابی یا Routing Protocol برای شناسایی شبکه‌ها استفاده می‌کند. در پیدا کردن بهترین مسیر جهت رساندن بسته اطلاعاتی نیز بهره می‌برد.

Dynamic Routing این قابلیت را به Routing Table می‌دهد که در زمان خاموشی Router، نبودن دسترسی به آن یا اضافه شدن شبکه جدید، تغییرات را در Routing Table اضافه کند. Dynamic Routing با استفاده از Routing Protocol به صورت مستمر با شبکه تبادل اطلاعات دارد. همچنین وضعیت روترهای شبکه را بررسی می‌کند و با استفاده از Broadcast یا Multicast با سایر روترها ارتباط برقرار خواهد کرد. حتی می‌تواند اطلاعات Routing Table را به‌روز رسانی کند.

توپولوژی شبکه با استفاده از این شیوه‌ها همیشه به‌روز باقی می‌ماند. تمام روترهای شبکه نیز از جدیدترین Routing Table استفاده خواهند کرد. از پروتکل های Dynamic Routing می‌توان به Routing Information Protocol یا به اختصار RIP و Enhanced Interior Gateway Routing Protocol یا EIGRP و همچنین Open Shortest Path First با سرواژه OSPF اشاره کرد.

به طور کلی پروتکل های مسیریابی به سه دسته تقسیم می‌شوند که در زیر به تشریح هر کدام خواهیم پرداخت.

Distance Vector

پروتکل های Distance Vector از معیار Hop Count یا تعداد روترهای مسیر برای Metric در جدول مسیریابی خود استفاده می‌کنند. الگوریتم آن بسیار ساده است و Routing Table با محاسبات ساده ریاضی ایجاد می‌شود. پروتکل های Distance Vector به طور معمول برای شبکه‌های کوچک کمتر از ۱۶ روتر مورد استفاده قرار می‌گیرند. در واقع این نوع پروتکل ها با کم کردن تعداد روترهای مسیر از به وجود آمدن Loop در شبکه یا همان Routing Loop جلوگیری می‌کنند.

این پروتکل‌ها در زمان‌های معین Routing Table های خود را با یکدیگر یکسان سازی می‌کنند. یکی از معایب الگوریتم‌های Distance Vector این است که کلیه اطلاعات موجود در جدول مسیریابی را با کوچک‌ترین تغییر برای سایر روترهای مجموعه ارسال می‌کنند. در نسخه های جدید از Incremental Update هم پشتیبانی می‌شود. الگوریتم‌های مسیریابی مانند RIPv1 و IGRP از این نوع پروتکل هستند.

Link State

در پروتکل های Link State تفاوت واضحی با حالت Distance Vector وجود دارد. الگوریتم‌های مورد استفاده در این نوع پروتکل‌ها نسبت به Distance Vector کاملا متفاوت عمل می‌کند. در این نوع، از فاکتورهایی مثل Hop Count، فاصله، سرعت لینک و ترافیک به صورت همزمان برای تعیین بهترین مسیر و انجام مسیریابی استفاده می‌شود. آن‌ها از الگوریتمی به نام Dijkstra برای تعیین پایین‌ترین هزینه برای Route ها استفاده می‌کنند.

روترهایی که از پروتکل های Link State استفاده می‌کنند فقط زمانی Routing Table های یکدیگر را یکسان‌سازی می‌کنند که مورد جدیدی به Routing Table یکی از روترها اضافه شده باشد. به همین دلیل کم‌ترین ترافیک را در زمان یکسان‌سازی ایجاد می‌کنند. الگوریتم‌های مسیریابی مانند OSPF و ISIS از این نوع پروتکل هستند.

Hybrid

این نوع پروتکل ترکیبی از پروتکل های Distance Vector و Link State است. در واقع مزایای هر یک از آن‌ها را در خود جای داده است. هنگامی که صحبت از قدرت پردازشی روترها می‌شود؛ از قابلیت‌های Distance Vector به دلیل پردازش کمتر نام برده می‌شود. زمانی که بحث از تبادل Routing Table ها در شبکه باشد؛ از قابلیت‌های Link State مورد بهره‌برداری قرار خواهد گرفت. امروزه تمام شبکه‌های بزرگ در دنیا از پروتکل های Hybrid استفاده می‌کنند. الگوریتم مسیریابی EIGRP از انواع پروتکل های Hybrid Routing است.

مفهوم Dynamic Routing در روتر سیسکو

[su_box title=”حتما بخوانید:” style=”soft” box_color=”#1753ff” radius=”0″]آموزش مفاهیم مسیریابی
پیاده سازی پروتکل مسیریابی RIP
آموزش روتینگ سوئیچ لایه سه سیسکو
فعال سازی روتینگ در سوئیچ لایه سه سیسکو
آموزش پیکربندی پروتکل های مسیریابی پیشرفته[/su_box]

پیاده سازی پروتکل مسیریابی RIP

پیاده سازی پروتکل مسیریابی RIP

پیاده سازی پروتکل مسیریابی RIP

پیاده سازی پروتکل مسیریابی RIP :پروتکل Rip از نوع Distance Vector می باشد و به طور کلی از الگوریتم مسیر یابی Bellmanford استفاده می کند. این الگوریتم بسیار سبک است و به همین دلیل Load بسیار کمی روی CPU و RAM روتر می اندازد.

مشخصات پروتکل مسیریابی RIP

Administrative Distance (AD) = 120
Metric = Hop Count
در Routing Table با حرف R نشان داده می شود.
Infinite Metric = 16

دو Version نیز دارد که به RIP V1 و RIPv2 معروف است.

در Routing protocol بین روتر ها بسته های update ارسال می شود که شامل اطلاعات مربوط به شبکه هایی است که آن روتر در اختیار دارد.

در RIP V1 بسته های update با خود Subnet mask حمل نمی کنند در نتیجه نسخه اول RIP از subnetting ، supernetting و VLSM پشتیبانی نمی کند و بسته های update به آدرس ۲۵۵.۲۵۵.۲۵۵.۲۵۵ ارسال می شود.

پیاده سازی پروتکل مسیریابی RIP

در RIPv2 بسته های update با خود Subnet mask حمل می کنند پس بر خلاف نسخه اول ، این نسخه از subnetting ، supernetting و VLSM پشتیبانی می کند و بسته های update به آدرس ۲۲۴.۰.۰.۹ که یک آدرس از نوع multicast است ، ارسال می شود.

Update های RIP هر ۳۰ ثانیه یک باربه صورت Full ارسال می شود.

RIP V1 اهراز هویت (Authentication) ندارد.
RIPv2 اهراز هویت ( Authentication ) دارد.
به طور کلی RIP ، Convergence Time بالایی دارد و دید به Topology Table شبکه ندارند در نتیجه مستعد Loop است به همین دلیل این Routing protocol روش هایی برای جلوگیری از Loop در اختیار دارد.

روش های جلوگیری از Loop

Split Horizon بدین معنااست که روتر حق نداردمسیری راکه ازیک روتر دیگرگرفته است دوباره به آن روتر اعلام کند.
Route Poisoning بدین معنا ست که اگر مسیری قطع شده آن مسیر با Infinite Metric=16 نشان داده شود .
Triggered Update بدین معنا است که روتر نباید صبر کند تا زمان Full update ( که هر ۳۰ ثانیه یک بار است) برسد.بلکه هر موقع نیاز به Route Poisoning شد بسته update را در همان لحظه ارسال کند .

Hold down Timer بدین معنا است که هر زمان بسته Update به روتری رسید ۱۸۰ ثانیه صبر کند و سپس تغییرات را در Routing Table خود اعمال کند.
Split Horizon With Poison Reverse بدین معنا است که روتر حق ندارد مسیری را که از یک روتر دیگر گرفته است دوباره به آن روتر اعلام کند مگر اینکه آن مسیر Route Poison شده باشد.
و بدین صورت و بااستفاده ازاین پنج روش RIP قادراست درصورت به وجودآمدن Loopتا حدی ازبروزفاجعه جلوگیری کند.

برای یادگیری دستورات RIP به بررسی یک سناریو می پردازیم.

پیاده سازی پروتکل مسیریابی RIP

پیاده سازی پروتکل مسیریابی RIP

ما می خواهیم با استفاده از روش RIP ارتباط تمامی روتر ها و سوئیچ ها را با یکدیگر برقرار کنیم.در ابتدا باید وارد هر یک از روتر ها شده و اینترفیس های مربوطه را روشن کرده سپس به آن ها IP های مورد نظر را بدهیم و بعد از این config کردن RIP را آغاز می کنیم.

اختصاص IP Address برای اینترفیس های Fast Ethernet و Serial روتر

با استفاده ازدستورات زیردرقسمت CLI روترها بر اساس سناریو آموزش IP های اینترفیس های روتر رواختصاص میدیم:

Router-1:
Router(config)#interface fastehernet0/0
Router(config-if)#ip address 192.168.1.1 255.255.255.0
Router(config-if)#no shutdown
Router(config-if)#exit
Router(config)#interface serial0/0
Router(config-if)#ip address 10.10.10.1 255.255.255.0
Router(config-if)#clack rate 64000
Router(config-if)#no shutdown
Router(config-if)#exit

Router-2:
Router(config)#interface serial0/0
Router(config-if)#ip address 10.10.10.2 255.255.255.0
Router(config-if)#no shutdown
Router(config-if)#exit
Router(config)#interface serial0/1
Router(config-if)#ip address 11.11.11.1 255.255.255.0
Router(config-if)#clack rate 64000
Router(config-if)#no shutdown
Router(config-if)#exit

Router-3:
Router(config)#interface fastehernet0/0
Router(config-if)#ip address 192.168.1.1 255.255.255.0
Router(config-if)#no shutdown
Router(config-if)#exit
Router(config)#interface serial0/0
Router(config-if)#ip address 11.11.11.2 255.255.255.252
Router(config-if)#no shutdown
Router(config-if)#exit

بعد از اختصاص IP ها بر روی اینترفیس روترها حال نوبت به کانفیگ ارتباط این ۲ شبکه و روترها باهم با استفاده از پروتکل RIP هست که برای انجام این کار نیز دستورات زیر را بر روی روترها انجام میدیم:

Router-1
Router(config)#router rip 
Router(config-router)#net
Router(config-router)#network 172.16.88.0
Router(config-router)#network 10.10.10.0
Router(config-router)#exit

Router-2
Router(config)#router rip 
Router(config-router)#net
Router(config-router)#network 11.11.11.0
Router(config-router)#network 10.10.10.0
Router(config-router)#exit

Router-3
Router(config)#router rip 
Router(config-router)#net
Router(config-router)#network 192.168.1.0
Router(config-router)#network 11.11.11.0
Router(config-router)#exit

 

پیاده سازی پروتکل مسیریابی RIP

سایر مطالب مرتبط با یان مقاله:

آشنایی با پروتکل RIP

پروتکل OSPF

آموزش مفاهیم مسیریابی

آموزش پیکربندی پروتکل های مسیریابی پیشرفته

روش های سوئیچینگ و مسیریابی در شبکه های محلی

پروتکل های مسیریابی Classful vs Classless

آموزش پیکربندی پروتکلهای بردار فاصله

پروتکل OSPF

پروتکل OSPF

پروتکل OSPF

پروتکل OSPF :پروتکل مسیریابی OSPF پروتکل قدرتمند و پرطرفداری است که در RFC 2328 شرح داده شده است. این پروتکل برای پیدا کردن Neighbor یا در واقع روترهای متصل به خود  از Hello Message استفاده میکند. پیام Hello به آدرس Multicast 224.0.0.5)AllSPFRouters) ارسال میگردد اگر در رسانه ای خاص Multicast قابل استفاده نباشد، از Unicast استفاده میکند (در این حالت آدرس همسایه باید از قبل تنظیم شده باشد).

آشنایی با پروتکل OSPF

پروتکل مسیریابی Open Shortest Path First که به اختصار OSPF نامیده می شود یک پروتکل مسیریابی Link state است که میتواند ترافیک های مربوط به پروتکل IP را مدیریت کند. پروتکل OSPF نسخه های مختلفی دارد که در حال حاضر از نسخه ۲ آن بیشتراستفاده می شود.OSPF بصورت انحصاری توسط شرکت ها ارائه میشوند و یک پروتکل کاملا جامع و بدون وابستگی به هیچ برند خاصی است ، تقریبا همه روترهایی که در دنیا وجود دارند از پروتکل OSPF پشتیبانی می کنند.

پروتکل مسیریابی Open Shortest Path First یا پروتکل OSPF از الگوریتم Shortest Path First یا SPF که توسط Dijkstra طراحی شده است برای جلوگیری از به وجود آمدن Routing Loop در توپولوژی شبکه ها استفاده می کند و به نوع یک شبکه Loop Free ایجاد می کند. پروتکل OSPF فرآیند Convergence سریعی دارد و از طرفی قابلیت Incremental Update را نیز با استفاده ازLSA یا Link State Advertisement فراهم می کند. پروتکل مسیریابی OSPF یک پروتکل Classless است و به شما این اجازه را می دهد که برای طراحی یک ساختار سلسله مراتبی شبکه از VLSM و Route Summarization به راحتی استفاده کنید.

معرفی پروتکل OSPF

معرفی پروتکل OSPF

معایب پروتکل OSPF

مهمترین معایبی که در پروتکل OSPF وجود دارد این است که OSPF برای نگهداری لیست OSPF Neighbor ها ، توپوپولوژی شبکه که شامل یک دیتابیس از تمامی روترها و Route های موجود در آنهاست و همچنین Routing Table خود روتر به حافظه RAM نسبتا بیشتری در مقایسه با پروتکل های Distance Vector نیاز دارد.همچنین پروتکل OSPF به قدرت پردازشی یا CPU بیشتری برای اجرا کردن الگوریتم SPF نیاز دارد و همین موارد باعث می شود که OSPF در رده بندی پروتکل های مسیریابی پیچیده یا Complex Protocol قرار بگیرد. دو مفهوم بسیار مهم در مواردی که می خواهید از پروتکل OSPF استفاده کنید وجود دارند که اولین مفهوم Autonomous System و دومین مفهوم Area می باشد.

تنظیمات اولیه در OSPF

Area در OSPF برای ایجادکردن ساختارمسیریابی سلسله مراتبی یا موثری(Hierarchical Routing)در یک Autonomous System استفاده میشود. Area ها تعیین کننده این هستندکه چگونه وبه چه اندازه اطلاعات مربوط بهRoutingبایستی درشبکه به اشتراک گذاشته شود. OSPF دولایه وراثت یاHierarchyدارد،لایهBackboneیاArea 0 ولایه های خارج ازBackboneیاAreaهای بین عدد۱تا۶۵۵۳۵،این دوAreaای متفاوت هستندکه میتوان دربین آنهااطلاعات مسیریابی راSummarizeکرد. RouteSummarizationبه ما کمک میکندکه بتوانیم Routing Tableهای خودرافشرده سازی وکوچکترکنیم.تمامی Areaها بایستی بهArea 0متصل شوندوتمامی روترهادراینAreaازیک توپولوژی یکسان استفاده میکنند.

 

 

سایر مطالب مرتبط با یان مقاله:

آموزش مفاهیم مسیریابی

آموزش پیکربندی پروتکل های مسیریابی پیشرفته

روش های سوئیچینگ و مسیریابی در شبکه های محلی

پروتکل های مسیریابی Classful vs Classless

آموزش پیکربندی پروتکلهای بردار فاصله

 

آموزش پیکربندی پروتکل های بردار فاصله

آموزش پیکربندی پروتکلهای بردار فاصله

آموزش پیکربندی پروتکلهای بردار فاصله

در فصل های قبل دانشی در مورد انواع پروتکل های مسیریابی، مزایا و معایب آن ها را کسب کردید. در این فصل با تنظیمات پروتکل های مسیریابی بردار فاصله (DV) و پیکربندی دو نمونه از این پروتکل ها آشنا خواهید شد. پروتکل های IGRP و RIP از جمله پروتکل های بردار فاصله میباشند.

لینک دانلود: آموزش پیکربندی پروتکل های بردار فاصله

فرمت: PDF

حجم: 5.75 MB

 

فصل اول آشنایی با سوئیچ سیسکو

فصل دوم مدیریت سوئیچ و روتر سیسکو

فصل سوم آموزش اولیه مفاهیم پل ها و سوئیچ های سیسکو

فصل چهارم آموزش پیکربندی VLAN سوئیچ سیسکو

فصل پنجم آموزش مفاهیم مسیریابی

فصل هفتم آموزش پیکربندی پروتکل های مسیریابی پیشرفته

 

مطالب مرتبط:

پروتکل های مسیریابی Classful vs Classless

روش های سوئیچینگ و مسیریابی در شبکه های محلی

آموزش دستورات Show در روترهای سیسکو

آموزش دستورات Show در روترهای سیسکو

آموزش دستورات Show در روترهای سیسکو:

 در این مقاله با اجرای دستور زیر جدول روتینگ را بررسی می‌کنیم.

دستور Show IP Route:

Router#show ip route

Codes: C – connected, S – static, I – IGRP, R – RIP, M – mobile, B – BGP

D – EIGRP, EX – EIGRP external, O – OSPF, IA – OSPF inter area

N1 – OSPF NSSA external type 1, N2 – OSPF NSSA external type 2

E1 – OSPF external type 1, E2 – OSPF external type 2, E – EGP

i – IS-IS, L1 – IS-IS level-1, L2 – IS-IS level-2, ia – IS-IS inter area

* – candidate default, U – per-user static route, o – ODR

P – periodic downloaded static route

Gateway of last resort is not set

D 192.168.1.0/24 [90/30720] via 192.168.2.1, 00:04:48, FastEthernet0/0

C 192.168.2.0/24 is directly connected, FastEthernet0/0

D 192.168.3.0/24 [90/30720] via 192.168.2.2, 00:04:47, FastEthernet0/0

C 192.168.4.0/24 is directly connected, FastEthernet0/1

با دستور Show IP Route، جدول روتینگ نمایش داده شده است که اگر به جدول توجه کنید، دو شبکه را دریافت کرده که با حرف D شروع می‌ شوند. حرف D به معنای Eigrp است و نشان‌ دهنده‌ ی این است که از روترهای دیگر این شبکه ها را یاد گرفته، شبکه‌ های پشت روترهای R2 و R3 را یاد گرفته است. در روترهای دیگر هم به همین صورت است.

 

دستور show ip eigrp neighbors:

برای نمایش همسایگی (Neighbors)، باید از دستور زیر در مد Privileged استفاده کنید:

 

Router#show ip eigrp neighbors

IP-EIGRP neighbors for process 200

H Address Interface Hold Uptime SRTT RTO Q Seq

(sec) (ms) Cnt Num

۰ ۱۹۲.۱۶۸.۲.۱ Fa0/0 13 00:44:14 40 1000 0 6

۱ ۱۹۲.۱۶۸.۲.۳ Fa0/0 11 00:39:02 40 1000 0 7

این دستور در روتر R2 وارد شده است و نتیجه ی آن را مشاهده می‌ کنید؛ لیست Ip هایی که با آن‌ ها ارتباط همسایگی دارد را نمایش داده است.

 

دستور Show Ip Eigrp Interface:

این دستور برای نمایش اطلاعات interface هایی است که پروتکل EIGRP روی آن فعال‌ شده است. این دستور را در R2 وارد می‌ کنیم:

 

Router#show ip eigrp interface
IP-EIGRP interfaces for process 200
Xmit Queue Mean Pacing Time Multicast Pending
Interface Peers Un/Reliable SRTT Un/Reliable Flow Timer Routes
Fa0/0 2 0/0 1236 0/10 0 0
Fa0/1 0 0/0 1236 0/10 0 0

 

به نتیجه ی کار دقت کنید، اگر به Fa0/0 دقت کنید، نوشته است، PEER 2، یعنی اینکه از طریق اینترفیس Fa0/0 توانسته دو تا Neghibors را یاد بگیرد، Neighbors همان اینتر فیس های روترهای همسایه هستند که روی آن‌ ها Eigrp راه‌ اندازی شده است.

 

دستور Show IP eigrp Topology:

این دستور کل اطلاعات جدول توپولوژی را به شما نمایش می‌ دهد و می‌ گوید که شبکه را از کدام مسیر دریافت کرده و …

 

Router#show ip eigrp topology
IP-EIGRP Topology Table for AS 200
Codes: P – Passive, A – Active, U – Update, Q – Query, R – Reply,r – Reply status
P 192.168.2.0/24, 1 successors, FD is 28160
via Connected, FastEthernet0/0
P 192.168.3.0/24, 1 successors, FD is 28160
via Connected, FastEthernet0/1
P 192.168.4.0/24, 1 successors, FD is 30720
via 192.168.2.3 (30720/28160), FastEthernet0/0
P 192.168.1.0/24, 1 successors, FD is 30720
via 192.168.2.1 (30720/28160), FastEthernet0/0

اگر به گزینه ی اول نگاه کنید، می‌ گوید شبکه ی ۱۹۲.۱۶۸.۲.۰ یک مسیر successor است، یعنی یک مسیر اصلی است و از طریق اینتر فیس FastEthernet 0/0 وارد همین روتر که داخل آن هستیم، شده است. بقیه هم به همین صورت است، پس نتیجه می گیریم که این جدول، کل اینترفیس هایی را به ما نشان می‌ دهد که Eigrp روی آن‌ ها Run شده است.

دستور Show IP eigrp Traffic:

این دستور نشان‌ دهنده ی پکت های دریافتی و ارسالی است، مانند زیر:

 

Router#show ip eigrp traffic
IP-EIGRP Traffic Statistics for process 100
Hellos sent/received: 0/0
Updates sent/received: 0/0
Queries sent/received: 0/0
Replies sent/received: 0/0
Acks sent/received: 0/0
Input queue high water mark 1, 0 drops
SIA-Queries sent/received: 0/0
SIA-Replies sent/received: 0/0

مطالب مرتبط 

 

دستورات تنظیمات روتر و سوئیچ سیسکو

دستورات پیکربندی سوئیچ سیسکو

آموزش سیسکو Cisco قسمت اول

آموزش سیسکو Cisco قسمت دوم

آموزش سیسکو Cisco قسمت سوم

آموزش سیسکو Cisco قسمت چهارم

آموزش سیسکو Cisco قسمت پنجم

روش های سوئیچینگ و مسیریابی در شبکه های محلی Packet Switching

روش های سوئیچینگ و مسیریابی در شبکه های محلی

تعریف سوئیچینگ

فرآیندهای Routing یا مسیریابی و سوئیچینگ Switching اساس و پایه کاری یک ارتباط شبکه را تشکیل می‌دهند. اگر کمی در مورد دوره‌های شرکت سیسکو آشنایی داشته باشید، به احتمال زیاد با این دو واژه برخورد کرده‌اید.

هر کدام از این فرآیندها در لایه‌های مختلفی از شبکه انجام می‌شوند و به عنوان یک کارشناس شبکه می‌بایست تفاوت آن‌ها را به خوبی بدانید. فرآیند سویچینگ یا Switching در لایه دوم از مدل OSI انجام می‌شود. سوئیچینگ به معنی رد و بدل کردن بسته‌های داده بین تجهیزات یک شبکه محلی یا Local است. هنگامی که صحبت از شبکه محلی می‌شود یعنی اطلاعات قرار نیست از شبکه شما خارج شود و فقط در شبکه محلی یا LAN باقی می‌ماند.

تعریف سوئیچینگ

تعریف سوئیچینگ

سوئیچ شبکه با استفاده از ساختار آدرس سخت‌افزاری کارت شبکه یا همان MAC Address می‌داند که باید Packet یا بهتر بگوییم فریم‌ها را به سمت کدام مقصد ارسال کند. یک سوئیچ برای خود دارای یک جدول مک آدرس یا MAC Address Table است. تمام آدرس‌های مک که به پورت‌های سوئیچ متصل شده‌اند، در این جدول ذخیره می‌شوند.

به بسته‌های اطلاعاتی در لایه دوم از مدل OSI در اصطلاح فریم یا Ethernet Frame گفته می‌شود. سوئیچ شبکه با استفاده از مکانیزم جدول مک، قادر به شناسایی مبدا و مقصد ارسالی Frame خواهد بود. سخت‌افزارهایی که به آن متصل شده‌اند را با استفاده از این جدول می‌شناسد. به این ترتیب فقط می‌توان از فرآیند سوئیچینگ در شبکه‌های کوچک LAN استفاده کرد. در برخی منابع MAC Address Table با نام CAM Table هم معرفی می‌شود.

روش های سوئیچینگ

سوئیچ به منظور مسیریابی ترافیک موجود در شبکه از سه روش سوئیچینگ استفاده می‌کند.

  1. Store and forward
  2. Cut through
  3. Fragment Free
Switching

Switching

روش Store and Forward

در این روش سوئیچ در ابتدا تمام بسته اطلاعاتی را ذخیره می‌کند. سپس به خطایابی آن بسته می‌پردازد و در صورتی که خطایی در بسته پیدا کند، به سرعت آن را حذف می‌کند. در صورتی که سوئیچ خطایی پیدا نکند، آدرس کارت شبکه گیرنده بسته را جستجو کرده و پس از پیدا کردن آدرس مقصد، بسته را به نود مقصد ارسال می‌کند.

این نوع سوئیچ‌ها برای شبکه‌های محلی بسیار مناسب هستند؛ چرا که بسته‌های اطلاعاتی خراب شده را پاکسازی می‌کنند. به همین دلیل این سوئیچ‌ها باعث کاهش بروز عمل تصادم یا Collision خواهند شد. این روش، ساده‌ترین روش سوئیچینگ محسوب می‌شود.

روش Store and Forward

روش Store and Forward

پل‌ها یا هاب‌ها از این روش استفاده می‌کنند؛ در صورتی که سوئیچ‌ها می‌توانند از هر سه روش مورد بحث بهره ببرند.

در سوئیچینگ به روش Store and Forward زمانی که سوئیچ فریمی دریافت می‌کند، ابتدا آن را در حافظه رم خود Buffer می‌کند. در مرحله بعد آدرس‌های مک مبدا و مقصد را از هدر فریم خوانده ولی پیش از ارسال آن به سمت مقصد، کد CRC فریم را از بخش Trailer چک می‌کند. در صورتی که عدد CRC صحیح باشد، سوئیچ فریم را به سمت مقصد ارسال می‌کند. اما اگر مشکلی داشته باشد، آن فریم را به عنوان یک Corrupted Frame یا یک فریم خراب تشخیص داده و توسط سوئیچ Drop می‌شود.

روش Store and forward روش مناسبی است؛ چرا که فریم‌ها ابتدا بررسی می‌شوند و در صورت مشکل‌دار بودن توسط سوئیچ سریعا Drop می‌شوند. به این ترتیب فریم به مقصد ارسال نمی‌شود. مشکل این روش سرعت پایین آن است. دلیل این سرعت پایین هم این است که بررسی کد CRC از یک طرف و خواندن مک آدرس مبدا و مقصد از سوی دیگر، بار زیادی را روی پردازنده تحمیل می‌کند.

روش Cut Through

این نوع از سویئچ ها سه یا چهار بایت اول یک بسته را میخوانند تا بالاخره آدرس مقصد را پیدا کنند سپس بسته را به آن بخش یا سگمنتی که آدرس مقصد بسته را دارد ارسال میکنند و بقیه قسمت های باقی مانده را ار نظر خطایابی مورد بررسی قرار نمی دهند .

این نوع سوئیچ ها ، به محض دریافت بسته ، سریعا Mac Address بسته را می خوانند و آن 6 بایت آدرس MAC را ذخیره میکنند و در حالتی که بقیه بسته ها در حال رسیدن به سوئیچ هستند ، بسته ای که بررسی کرده را به سمت نود مقصد ارسال میکند .
در این نوع سوئیچینگ فقط قسمت های اولیه فریم که شامل Preamble و آدرس MAC گیرنده می شود توسط دستگاه چک میشود و فریم سریعا به مقصد خودش هدایت میشود.

خوبیه این روش نسبت به حالت Store and forward این است که سرعت بالاتری دارد و مشکل این روش یا بهتر بگویم نقطه ضعف این روش احتمال فرستاده شدن فریم های بد به مقصد های مورد نظر است زیرا که CRC فریم مورد اندازه گیری واقع نمیشود .

خیلی از شرکت های تولید کننده یک سری امکانات را بر روی دستگاه اضافه میکنند (یعنی چی ؟)

به این صورت که دستگاه در کنار استفاده از روش Cut through ، اقدام به اندازه گیری CRC فریم هم میکند و تعداد فریم های مشکل دار را در حافظه خودش نگه میدارد سپس اگر این فریم های بد از حدی پیشرفت کردن به صورت خودکار عمل switching به Store and forward تبدیل میشود که به آن Dynamic Switching نیز میگویند .

روش Fragment Free

این نوع از سوئیچینگ هم مانند Cut through عمل میکند با این تفاوت که در این روش قبل از اینکه بسته ارسال شود 64 بایت اول که شامل preamble , MAC است را نگه میدارند این کار به این دلیل بیشتر خطاها و برخورد ها در طول اولین 64 بایت بسته اطلاعاتی اتفاق می افتد .

با توجه به این موضوع که اندازه فریم های Ethernet حداقل 64 بایت است ، استفاده از Fragment Free روش بهتری برای عمل سوئیچینگ است .هدف از این روش Fragmnet Free کاهش فریم هایی است که کمتر از 64 بایت بوده که این نوع فریم ها runt نامیده میشوند و به قولی به این روش Runt less هم می گویند .

در این روش نیز باز هم مانند Cut Through فریم های بد توسط دستگاه عبور داده می شوند که با فن Dynamic Switching میشود این مشکل را تا حدی برطرف کرد .

این نکته هم خالی از لطف نیست که بدانید این نوع عمل سوئیچینگ در افزایش عملکرد دستگاه به تنهایی موثر نیست و فاکتور های دیگری نیز مانند امکانات و performance دستگاه نیز باید مورد توجه قرار بگیرند …